Przy­le­pie­nie się skór­ki po­mi­do­ra, ale też jabł­ka, pa­pry­ki i każ­dej in­nej skór­ki do ścia­ny żo­łąd­ka jest nie­moż­li­we. Na­głe wy­mio­ty mogą wy­ni­kać z wie­lu in­nych przy­czyn – zbyt ob­fi­ty po­si­łek, nad­wraż­li­wość na spo­ży­ty po­karm, za­tru­cie gron­kow­cem.

Skór­ka wa­rzy­wa czy owo­cu nie ma moż­li­wo­ści przy­cze­pie­nia się lub przy­le­pie­nia do ścia­ny żo­łąd­ka, dla­te­go, że fi­zjo­lo­gia tego na­rzą­du na to nie po­zwa­la.

Spo­ży­ty po­karm – daj­my na to po­mi­dor – naj­pierw jest żuty w ja­mie ust­nej. Zęby roz­drab­nia­ją po­karm, en­zy­my za­war­te w śli­nie za­po­cząt­ko­wu­ją pro­ce­sy tra­wien­ne.

Na­stęp­nie roz­drob­nio­ne je­dze­nie prze­cho­dzi przez prze­łyk do żo­łąd­ka. Tu pod wpły­wem wie­lo­krot­nych skur­czów tego na­rzą­du, po­karm ule­ga roz­drob­nie­niu, mie­sza się z so­kiem żo­łąd­ko­wym i osta­tecz­nie w po­sta­ci ma­łych, kil­ku­mi­li­li­tro­wych por­cji prze­su­wa się do dwu­nast­ni­cy.

Ru­chy pe­ry­stal­tycz­ne żo­łąd­ka, czy­li wła­śnie te skur­cze, dzia­ła­nie soku żo­łąd­ko­we­go tra­wią­ce­go po­karm sku­tecz­nie unie­moż­li­wia przy­le­pie­nie na ścia­nie żo­łąd­ka ja­kie­kol­wiek skór­ce.

Gdy­by skór­ka mia­ła się rze­czy­wi­ście przy­le­pić, mu­sia­ła­by mieć ja­kieś ha­czy­ki lub inne me­cha­ni­zmy umoż­li­wia­ją­ce wcze­pie­nie się w ścia­nę żo­łąd­ka. Ta­kich umie­jęt­no­ści na szczę­ście nie ma.