Nie­wiel­ka lamp­ka nad łóż­kiem, cie­płe, de­li­kat­ne świa­tło rzu­co­ne na książ­kę i ma­luch przy­tu­lo­ny do ro­dzi­ca. Wspól­ne chwi­le z książ­ką to jed­ne z naj­bar­dziej zbli­ża­ją­cych i ro­dzin­nych mo­men­tów w ży­ciu – do­ro­słe­go i dziec­ka.

Czy­ta­nie a na­wet już samo prze­glą­da­nie ksią­żek po­zwa­la nie tyl­ko po­zna­wać nowe hi­sto­rie ulu­bio­nych bo­ha­te­rów, po­sze­rzyć ho­ry­zon­ty, zgłę­bić za­in­te­re­so­wa­nia. To rów­nież pre­tekst do roz­mów na waż­ne i czę­sto trud­ne te­ma­ty.

Wspól­ne czy­ta­nie po­ma­ga rów­nież w na­wią­zy­wa­niu re­la­cji i w po­zna­wa­niu sie­bie na­wza­jem. To w koń­cu wspól­nie spę­dzo­ny czas, czy­li coś bez­cen­ne­go w dzi­siej­szych cza­sach. Coś na wagę zło­ta.

Dla­cze­go war­to czy­tać dziec­ku?

Po pierw­sze dla­te­go, że czy­ta­nie roz­wi­ja mowę. I to w sza­lo­nym tem­pie. Kie­dy za­cząć czy­tać dziec­ku? Jak naj­wcze­śniej! Wie­lu ro­dzi­ców uwa­ża, że po książ­kę na­le­ży się­gać do­pie­ro wte­dy, gdy dziec­ko za­czy­na mó­wić. To błąd!

Wy­ra­zy dzwię­ko­na­śla­dow­cze, czy­li wszyst­kie „bum”, „bach” i „hau hau” to w koń­cu też sło­wa. To od nich się wszyst­ko za­czy­na, to one są po­cząt­kiem na­sze­go ko­mu­ni­ko­wa­nia się ze świa­tem.

Po dru­gie, czy­ta­nie wzbo­ga­ca słow­nic­two – każ­da nowo prze­czy­ta­na książ­ka to ko­lej­ne sło­wa, któ­re tra­fia­ją do dzie­cię­ce­go re­per­tu­aru. Im czę­ściej te sło­wa będą po­wta­rza­ne, tym szyb­ciej ma­luch je za­pa­mię­ta. I tym szyb­ciej na sta­łe wej­dą do jego słow­ni­ka.

Po trze­cie, czy­ta­nie roz­wi­ja wy­obraź­nię. Tekst ma ma­gicz­ną moc – po­zwa­la wy­obra­zić so­bie jak wy­glą­da­ją nasi bo­ha­te­ro­wie, jak wy­glą­da ich świat. Z ko­lei książ­ki, w któ­rych są głów­nie ilu­stra­cje i nie ma zbyt wie­le tek­stu za­pro­jek­to­wa­ne są tak, aby móc opo­wia­dać wła­sne hi­sto­rie. A wte­dy to już nic Was nie ogra­ni­cza, więc puść­cie wo­dze wy­obraź­ni!

Czy­ta­nie przez ro­dzi­ca

Ze wspól­ne­go czy­ta­nia ko­rzy­ści czer­pie nie tyl­ko dziec­ko. Czy­ta­nie to do­sko­na­ły pre­tekst, aby le­piej po­znać swo­je­go ma­lu­cha i w spryt­ny spo­sób uzy­skać od­po­wie­dzi na py­ta­nia, na któ­re zwy­kle sły­szy­my rzu­co­ne od nie­chce­nia „nie wiem”.

Dziec­ko z dużo więk­szą przy­jem­no­ścią (i z więk­szą ilo­ścią szcze­gó­łów) opo­wie o tym, co cie­ka­we­go spo­tka­ło go w przed­szko­lu, w skle­pie czy u bab­ci, je­śli bę­dzie mia­ło przed sobą ilu­stra­cje pre­zen­tu­ją­ce te wszyst­kie co­dzien­ne wy­da­rze­nia z ży­cia.

Jak mą­drze czy­tać dziec­ku?

Spo­ro za­le­ży do wie­ku dziec­ka. Na inne de­ta­le zwró­ci uwa­gę 2-la­tek, na inne 4-la­tek. Zu­peł­nie inne tre­ści i w róż­ny spo­sób bę­dzie­my też prze­ka­zy­wać nie­mow­la­ko­wi.

Dziec­ko do 1. roku ży­cia

Czy­ta­jąc czy też po pro­stu opo­wia­da­jąc ob­raz­ko­we ksią­żecz­ki szu­kaj de­ta­li – po­każ dziec­ku gdzie leży jabł­ko, gdzie jest sa­mo­chód. To naj­lep­szy spo­sób na po­zna­wa­nie świa­ta. Pa­mię­taj o wy­ra­zach dźwię­ko­na­śla­dow­czych – po­bu­dza­ją wy­obraź­nię.

Dziec­ko po­wy­żej 1. roku ży­cia

Dziec­ko po­wy­żej 1. roku ży­cia za­czy­na po­ka­zy­wać wszyst­ko pal­cem – war­to to wy­ko­rzy­stać do na­uki no­wych słów. Nie za­po­mi­naj, że okres od 1. do 2. roku ży­cia to mo­ment, w któ­rym ma­lu­chy za­czy­na­ją cho­dzić i bie­gać – nie znie­chę­caj się tym, że nie po­tra­fią dłu­żej sku­pić się na opo­wia­da­nej ksią­żecz­ce.

War­to pa­mię­tać, by roz­sąd­nie uży­wać zdrob­nień. Pie­sek i ko­tek są w po­rząd­ku, ale owiecz­ka czy sa­mo­cho­dzik są o wie­le trud­niej­sze do wy­mó­wie­nia, niż sło­wa owca czy auto. Nie utrud­niaj­my dziec­ku za­pa­mię­ty­wa­nia wy­ra­zów. Mów­my pro­sto i wy­raź­nie.

Dziec­ko po­wy­żej 2. roku

W tym wie­ku dzie­ci za­czy­na­ją skła­dać pierw­sze pro­ste zda­nia. War­to sta­wiać duży na­cisk na cza­sow­ni­ki. Kto sie­dzi? Kto je? Kto kroi? Co robi tata? Co robi mama? Gdy opo­wia­dasz dziec­ku to, co wi­dać na ilu­stra­cji, for­muj krót­kie zda­nia. To naj­lep­szy mo­ment na bu­do­wa­nie dia­lo­gu.

Dziec­ko po­wy­żej 3. roku ży­cia

W okre­sie mie­dzy 3. a 4. ro­kiem za­czy­na­ją się po­ja­wiać pierw­sze (au­tor­skie) dzie­cię­ce opo­wie­ści. Pro­wo­kuj je do fan­ta­zjo­wa­nia i sło­wa­mi po­bu­dzaj wy­obraź­nię. Wy­my­ślaj wła­sne hi­sto­rie ko­rzy­sta­jąc z do­brze już Wam zna­nych ksią­że­czek.

Na­sza wy­jąt­ko­wa książ­ka

Za­wsze bę­dzie­my Was prze­ko­ny­wać do tego, że czas spę­dzo­ny na czy­ta­niu czy prze­glą­da­niu ksią­żek jest bez­cen­ny. Szcze­gól­nie ten spę­dzo­ny z dzieć­mi. Nie mo­gło więc za­brak­nąć u nas wy­jąt­ko­wej wy­daw­ni­czej po­zy­cji dla naj­młod­szych pt. Bi­bek i Lo­tek.

Książ­ka jest ca­ło­kar­to­no­wa, więc może ko­rzy­stać z niej już kil­ku­mie­sięcz­ny ma­luch. Znaj­dzie­cie w niej ilu­stra­cje przed­sta­wia­ją­ce sce­ny z ty­po­we­go dnia zwy­kłej ro­dzi­ny.

Bo­ha­te­ro­wie bu­dzą się, myją, je­dzą śnia­da­nie, idą do przed­szko­la, że­gna­ją się z ro­dzeń­stwem – czy­li po­ja­wia­ją się wszyst­kie te czyn­no­ści, któ­re utrwa­la­ją rytm dnia ma­lu­cha.

Książ­ka za­wie­ra licz­ne wy­ra­zy dźwię­ko­na­śla­dow­cze, któ­re po­sze­rza­ją za­sób słow­nic­twa. Każ­dy ele­ment ilu­stra­cji zo­stał szcze­gó­ło­wo do­pra­co­wa­ny. Na­gro­ma­dze­nie de­ta­li na każ­dej ze stron spra­wia, że za­rów­no mali jak i duzi czy­tel­ni­cy za każ­dym ra­zem chęt­nie za­sia­da­ją do lek­tu­ry, by od­kryć ko­lej­ne szcze­gó­ły ob­raz­ków.

A te­raz zrób na­strój. Zgaś gór­ne świa­tło i włącz małą lamp­kę. Otwórz­cie ulu­bio­ną książ­kę i spędz­cie tro­chę cza­su ra­zem.

Ps. Z czy­ta­nia pły­nie jesz­cze jed­na ko­rzyść – ma­luch za­śnie szyb­ciej (i spo­koj­niej), a Ty po­czy­tasz swo­ją książ­kę da­lej…