To był 15. ty­dzień, Mag­da nie prze­sta­wa­ła się cie­szyć. Po­wie­dzia­ła już chy­ba wszyst­kim, zresz­tą ra­zem z Mar­kiem nie ukry­wa­li swo­je­go szczę­ścia. Za­czę­li roz­my­ślać nad imio­na­mi, przy­go­to­wy­wać dom i ma­rzyć o cza­sie, któ­ry będą spę­dzać w trój­kę.

Wszyst­ko zmie­ni­ło się w jed­nej chwi­li, czas się na­gle za­trzy­mał. Wy­star­czył je­den wie­czór, by zo­sta­li zmu­sze­ni do po­rzu­ce­nia tych ocze­ki­wań i pra­gnień. Do­świad­cze­nie po­ro­nie­nia bo­le­śnie ich do­tknę­ło, zmie­ni­ło ich na za­wsze.

„Sły­sza­łam bi­cie swo­je­go ser­ca, ale Two­je­go już nie. Wszyst­ko się zmie­ni­ło w jed­nej chwi­li, usły­sza­łam, że to ko­niec. Nie wie­dzia­łam co ro­bić, co te­raz, jak mam da­lej żyć?” – Aga­ta.

Czy wiesz, że to tyl­ko jed­na z 40 ty­się­cy hi­sto­rii. Każ­de­go roku wła­śnie tyle ko­biet w Pol­sce roni cią­żę. Ozna­cza to, że co 15 mi­nut jed­na ko­bie­ta do­świad­cza po­ro­nie­nia. To może być Two­ja ko­le­żan­ka z pra­cy, sio­stra, przy­ja­ciół­ka, to mo­żesz być Ty.

„Ter­min po­ro­du mie­li­śmy wy­zna­czo­ny na 10 wrze­śnia. Nie do­cze­ka­łam jed­nak tego dnia. Do­świad­czy­łam za to koń­ca świa­ta, koń­ca swo­ich ma­rzeń. Wszyst­ko za­czę­ło się w nocy, w ła­zien­ce usia­dłam na pod­ło­dze, krew… wszę­dzie było tyle krwi. Ból brzu­cha, szpi­tal, sło­wa le­ka­rza, że nie słu­chać ser­dusz­ka. Tego się nie za­po­mi­na. Zo­sta­łam sama, pu­sta, bez ży­cia” – Mar­ty­na.

Kie­dy ro­dzą­ce się ma­cie­rzyń­stwo zo­sta­je tak dra­ma­tycz­nie prze­rwa­ne, nie każ­da ko­bie­ta może li­czyć na pro­fe­sjo­nal­ną po­moc psy­cho­lo­gicz­ną, in­for­ma­cje z za­kre­su upraw­nień oraz od­po­wied­nią dia­gno­sty­kę, dla­te­go w tych naj­trud­niej­szych ży­cio­wych mo­men­tach po­trze­bu­je po­mo­cy. Fun­da­cja Me­dy­cy­ny Pre­na­tal­nej im. Er­ne­sta Wój­cic­kie­go po­wsta­ła wła­śnie po to, by jej udzie­lać. Sta­ła się ich gło­sem, miej­scem, w któ­rym ko­bie­ta po stra­cie znaj­dzie pro­fe­sjo­nal­ną po­moc i re­al­ne wspar­cie.

„Nig­dy nie za­po­mnę tego mo­men­tu. Ci­sza była nie do znie­sie­nia. Sły­sza­łam bi­cie swo­je­go ser­ca, ale Two­je­go już nie. Nig­dy nie usły­szę Two­je­go pła­czu, nig­dy Cię nie zo­ba­czę. Mój świat roz­padł się na ty­sią­ce ka­wał­ków, a ból roz­ry­wał mnie od środ­ka. Spoj­rza­łam przez okno i za­czę­ło bo­leć jesz­cze bar­dziej – tam ży­cie to­czy­ło się bez zmian. Lu­dzie spa­ce­ro­wa­li, auta jeź­dzi­ły po uli­cy, a mój świat się za­trzy­mał” – Ane­ta.

8 grud­nia ru­sza ak­cja „40 ty­się­cy ko­biet. 40 ty­się­cy hi­sto­rii”. Przez ten prze­kaz Fun­da­cja Er­ne­sta zwra­ca się do Cie­bie z proś­bą o wspar­cie. Wie­le ko­biet nie­sie inny cię­żar ba­ga­żu tych trud­nych do­świad­czeń, ra­zem mo­że­my spra­wić, że nie będą w tej dro­dze szły same.

Nie bądź obo­jęt­na/obo­jęt­ny wo­bec tej licz­by. Li­czy się każ­dy gest. Już Two­ja jed­na zło­tów­ka po­zwo­li Fun­da­cji udzie­lać bez­płat­nej pro­fe­sjo­nal­nej po­mo­cy psy­cho­lo­gicz­nej, in­for­ma­cji z za­kre­su upraw­nień oraz do­stę­pu od­po­wied­niej dia­gno­sty­ki.