POTS to ze­spół cha­rak­te­ry­zu­ją­cy się wzro­stem czę­sto­tli­wo­ści ryt­mu ser­ca przy pio­ni­za­cji o wię­cej niż 30 ude­rzeń na mi­nu­tę, któ­ry trwa po­nad 30 se­kund i nie łą­czy się ze rów­no­cze­snym spad­kiem ci­śnie­nia.

Jak to wy­glą­da w prak­ty­ce? Szyb­kie tęt­no po­ja­wia się po na­głym wsta­niu z łóż­ka, po pio­ni­za­cji po wią­za­niu bu­tów, po pod­nie­sie­niu z ka­na­py itp.

Każ­da zmia­na po­zy­cji z le­żą­cej, kucz­nej, sie­dzą­cej na sto­ją­cą po­wo­du­je przy­spie­sze­nie bi­cia ser­ca o 30 ude­rzeń.

Czy­tasz spo­koj­nie książ­kę, masz tęt­no 80 ude­rzeń na mi­nu­tę, wsta­jesz i w cią­gu chwi­li Two­je tęt­no szy­bu­je do 120 ude­rzeń na mi­nu­tę. W ta­kich sy­tu­acjach POTS jest praw­do­po­dob­ny!

Czę­ściej cho­ru­ją mło­de ko­bie­ty – po­nad 75% przy­pad­ków do­ty­czy ko­biet mię­dzy 15. a 25. ro­kiem ży­cia.

Przy­czy­ny POTS

Po­śród przy­czyn POTS wska­zy­wa­no wie­le me­cha­ni­zmów:

• za­bu­rze­nia w ukła­dzie ner­wo­wym,
• sła­bą kon­dy­cję fi­zycz­ną,
• lęk,
• nad­po­bu­dli­wość,
• zmniej­szo­ną ilość krwi.

Szyb­kie bi­cie ser­ca może być spo­wo­do­wa­ne nie­do­krwi­sto­ścią, nad­czyn­no­ścią tar­czy­cy, za­to­ro­wo­ścią płuc­ną, dla­te­go na­le­ży wy­klu­czyć te cho­ro­by w dia­gno­sty­ce POTS.

Le­cze­nie nie­far­ma­ko­lo­gicz­ne POTS

• Ak­tyw­ność fi­zycz­na z wy­ko­ny­wa­niem ćwi­czeń ae­ro­bo­wych i ćwi­czeń opo­ro­wych, na po­czą­tek z uni­ka­niem po­zy­cji sto­ją­cej np. pły­wa­nie, wio­sła. Im bar­dziej „wy­tre­no­wa­ne” ser­ce, tym le­piej ra­dzi so­bie z szyb­kim bi­ciem ser­ca.
• Wy­pi­ja­nie więk­szej ilo­ści pły­nów, naj­le­piej oko­ło 2-3 li­try dzien­nie.
• Zwięk­sze­nie ilo­ści spo­ży­wa­nej soli do 10 g.
• Uni­ka­nie cia­snych ubrań sprzy­ja­ją­cych za­sto­jo­wi krwi żyl­nej.
• Po­wol­ne wsta­wa­nie, uni­ka­nie gwał­tow­nych pio­ni­za­cji.

Le­cze­nie far­ma­ko­lo­gicz­ne POTS

Je­śli me­to­dy nie­far­ma­ko­lo­gicz­ne nie przy­nio­są po­pra­wy, a na­pa­do­we szyb­kie bi­cie ser­ca jest uciąż­li­we dla pa­cjent­ki i wią­że się z nie­przy­jem­ny­mi ob­ja­wa­mi le­karz ma moż­li­wość włą­cze­nia le­ków np. B-blo­ke­rów, mi­do­dry­ny, iwa­bra­dy­ny i in­nych.