Ze­spół Gil­ber­ta (ang. Gil­bert’s syn­dro­me), bo o nim dziś mowa, jest ła­god­ną cho­ro­bą uwa­run­ko­wa­ną ge­ne­tycz­nie, w któ­rej do­cho­dzi do okre­so­we­go, naj­czę­ściej nie­wiel­kie­go zwięk­sze­nia stę­że­nia bi­li­ru­bi­ny we krwi.

Ta me­ta­bo­licz­na cho­ro­ba za­zwy­czaj nie po­wo­du­je żad­nych ob­ja­wów i wy­kry­wa się ją przy­pad­ko­wo w ba­da­niach krwi wy­ko­ny­wa­nych z in­ne­go po­wo­du. War­to jed­nak do­dać, że ze­spół ten wy­stę­pu­je u ok. 3–12% po­pu­la­cji, i czę­ściej do­ty­ka męż­czyzn. Cho­ro­ba jest wro­dzo­na, więc nie je­ste­śmy w sta­nie jej za­po­biec dzia­ła­nia­mi pro­fi­lak­tycz­ny­mi.

Dla­cze­go dia­gno­sty­ka jest waż­na?

Ze wzglę­du na jej nie­spe­cy­ficz­ne ob­ja­wy, bar­dzo czę­sto wzrost po­zio­mu bi­li­ru­bi­ny my­li­my z gry­pą. Cho­ro­ba może wy­wo­łać też przej­ścio­we żół­te za­bar­wie­nie skó­ry i biał­kó­wek oczu, czy­li żół­tacz­kę. I wła­śnie ze wzglę­du na żół­tacz­kę, war­to szu­kać jej przy­czy­ny, dla­te­go wi­zy­ta u le­ka­rza może oka­zać się ko­niecz­na. Taka dia­gno­sty­ka po­le­ga wów­czas na wy­klu­cza­niu in­nych przy­czyn żół­tacz­ki.

Cho­ro­ba Gil­ber­ta nie wy­ma­ga żad­ne­go le­cze­nia (oprócz przy­pad­ków na­si­lo­nej żół­tacz­ki), ale war­to by pa­cjent znał czyn­ni­ki, ja­kie wpły­wa­ją na jej za­ostrze­nie.

A czy Ty wie­dzia­łaś o ist­nie­niu tego ze­spo­łu? Bo je­śli Ty lub któ­ryś z Two­ich zna­jo­mych cho­ru­jecie na ze­spół Gil­ber­ta, to nie ukry­je­cie przed świa­tem sza­lo­nej, za­rwa­nej nocy…