Ta hi­sto­ria może za­cząć się od nie­win­nej in­fek­cji gar­dła, któ­rą Two­ja mama przy­nie­sie z pra­cy albo spo­tka­nia ze zna­jo­my­mi. Po­my­ślisz in­fek­cja jak każ­da inna, nie pierw­sza i nie ostat­nia i na­mó­wisz ją na „ku­ro­wa­nie się” w domu. Jak zaj­dzie taka po­trze­ba, le­karz za­le­ci jej an­ty­bio­tyk, je­śli ten nie za­dzia­ła prze­pi­sze na­stęp­ny.

Po­tem sy­tu­acja po­to­czy się w nie­bez­piecz­nym kie­run­ku. Pięć róż­nych an­ty­bio­ty­ków, a Two­ja mama nadal na ża­den nie bę­dzie re­ago­wać, za­czniesz się mar­twić. Nie­ste­ty, kie­dy jej or­ga­nizm bę­dzie już bar­dzo osła­bio­ny – wte­dy do ak­cji mogą wkro­czyć pneu­mo­ko­ki.

Ta hi­sto­ria nie jest zmy­ślo­na i nie­ste­ty może do­ty­czyć każ­de­go z nas. Pneu­mo­ko­ki to bak­te­rie, któ­re nie py­ta­ją o wiek, a naj­bar­dziej za­gra­ża­ją dzie­ciom po­ni­żej 2. roku ży­cia i oso­bom star­szym.

Są tak groź­ne, bo wy­wo­łu­ją nie­bez­piecz­ne cho­ro­by, w tym za­pa­le­nie płuc i za­pa­le­nie opon mó­zgo­wo-rdze­nio­wych. Na szczę­ście ist­nie­je sku­tecz­na me­to­da pro­fi­lak­ty­ki.

Od kil­ku lat szcze­pie­nia są ele­men­tem pro­gra­mu szcze­pień ochron­nych u dzie­ci, ale oso­by do­ro­słe, któ­re chcą za­szcze­pić się prze­ciw­ko pneu­mo­ko­kom mogą sko­rzy­stać z bez­płat­nych szcze­pień dla osób po­wy­żej 50. roku życia, ja­kie or­ga­ni­zu­ją nie­któ­re sa­mo­rzą­dy wo­je­wódz­twa np. ma­zo­wiec­kie.